Pro Musica & WTF gallery in partnership with Sing Sing Theatre present COUNTERPOINT. For the first time ever in Bangkok, the audience will experience “avant-garde" classical music performance in one of the most stunning and well-known clubs in Bangkok, in the least traditional way. There will be no seating, no strict rules for the audience to applaud and not applaud. Everyone is free to roam around the club, buy drinks and find their own corners to enjoy the performance.
The event kicks off with four poetry readings accompanied by live electronic music. The performances by both poetry readers and electronic musicians are the artists’ personal responses, composed and recited specifically to the classical work that is to follow, shostakovich's Quartet's No.8.
In the second part, Pro Musica Quartet will perform Shostakovich’s String Shostakovich’s Quartet No. 8 -- five dramatic movements without pause that will be combined with contemporary animated visuals created by a new-media artist and a journalist.
In the summer of 1960 Shostakovich's work on the score of a Soviet-East German film took him to Dresden, the German city that had been destroyed in 1945 by an Allied firebombing which killed more people than the atomic bombing of Hiroshima. There, in a span of only three days, Shostakovich composed string Quartet No. 8 inscribed “In memory of victims of authoritarian and war” which became his best known work for its intensity, immediacy, pain, shock and stunning silences. Although Shostakovich maintained that he could never hear Quartet No. 8 without breaking into tears, the work is not self-pitying. Rather its genius is that it transcends individual pain to address all human despair. It is this which explains its profundity. The torment that it voices is the tragic, human agony of all those who have experienced grievous loss whether it be due to authoritarian, war, or personal bereavement. Shostakovich's Quartet No.8 String Quartet resonates with this bitter universal experience; it is truly 'music written with the heart's blood'; that is why it is a masterpiece of the twentieth century.
Pro Musica Quartet:
Leo Phillips, Violin
Jirajet Jesadachet, Violin
Tasana Nagavajara, Viola
Noa Chorin, Violoncello
Poetry Reading Performers:
Wesley Hsu
Ying Kiratibhongse
Sasapin Siriwanij
Maria Lynn Ehren (or Maria Poonlertlarp)
Electronic sound artist: Nutchapon Choosakul
Visual Artist: Natnaran Buayloy & Jirawut Uaesungkomste
Footage Researcher: Amanda Mustard
Curator: Somrak Sila
WTF แกลเลอรี่ ร่วมกับ Pro Musica และ Sing Sing Theatre นำเสนอ COUNTERPOINT เป็นครั้งแรกในกรุงเทพฯที่ผู้ชมจะได้สัมผัสกับการแสดงดนตรีคลาสสิกแบบ “avant-garde” ในคลับที่มีธีมโรงภาพยนตร์ย้อนยุคของย่านเซี่ยงไฮ้ในปี 1930 ที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ งานนี้เป็นการแสดงดนตรีคลาสสิกแบบแหวกแนวแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในเมืองไทย ไม่มีกฎเกณฑ์ที่ตายตัวสำหรับผู้ชมว่าจะต้องปรบมือตอนไหน ไม่มีการจัดที่นั่ง ผู้ชมสามารถเดินดูการแสดงได้จากทุกมุมของคลับ หรือเดินซื้อเครื่องดื่มหามุมของตัวเองเพื่อเพลิดเพลินกับการแสดงพิเศษในคืนนี้
การแสดงจะเริ่มต้นด้วยการอ่านบทกวีสี่บทพร้อมด้วยดนตรีอิเล็กทรอนิกส์สด การแสดงของทั้งผู้อ่านบทกวีและนักดนตรีอิเล็กทรอนิกส์มีทั้งประพันธ์ขึ้นมาใหม่และเลือกสรรค์มาแสดงเพื่อคำ่คืนนี้ เป็นการตีความจากบทเพลง Quartet No. 8 ของ ชอสดโควิช ที่มีความหมายเกี่ยวกับ 'ฟาสซิสต์และสงคราม’
ในส่วนที่สอง Pro Musica จะแสดงดนตรีคลาสสิก Quartet No. 8 ที่ ซึ่งเป็นเพลงที่มีพลังผสมผสานทั้งความรุนแรง ความโกรธ และโศกเศร้า พร้อมภาพประกอบเคลื่อนไหวที่ตีความและออกแบบโดยนักข่าวอิสระ และศิลปิน new media สำหรับคำ่คืนนี้ครั้งเดียวเท่านั้น
เกี่ยวกับ Quartet No 8. ของชอสตโควิช
ในช่วงฤดูร้อนของปี พ.ศ. 2503 ผลงานของชอสตโควิชที่เกี่ยวกับภาพยนตร์ของโซเวียต-เยอรมันตะวันออกได้นำพาเขาไปที่เดรสเดน ประเทศเยอรมัน หลังจากถูกทำลายโดยการทิ้งระเบิดของฝ่ายพันธมิตรในปี พ. ศ. 2488 ซึ่งได้คร่าชีวิตผู้คนไปเป็นจำนวนมากกว่าการทิ้งระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิมา และในช่วงเวลาเพียงสามวันที่อยู่ที่นั่น ชอสตโควิช ได้แต่งเพลง String Quartet No. 8 ที่จารึกถึง “ฟาสซิสต์และสงคราม” ซึ่งกลายเป็นผลงานที่รู้จักกันดีที่สุดในด้านความรุนแรง ความสูญเสียอย่างกะทันหัน ความเจ็บปวด ความสะเทือนใจ และความเงียบอันน่าสะพรึง
แม้ว่าชอสตโควิชจะหลั่งน้ำตาทุกครั้งที่ได้ยินเพลง String Quartet No. 8 แต่ผลงานชิ้นนี้ของเขาก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องของการสมเพชเวทนาตนเองแต่อย่างใด ในทางตรงกันข้ามมันคือความอัจฉริยะ ที่ช่วยพาปัจเจกบุคคลให้ก้าวข้ามผ่านพ้นความเจ็บปวดไปได้ รวมทั้งเป็นสิ่งบ่งชี้ความรู้สึกสิ้นหวังของมนุษย์เราทั้งหลาย สิ่งเหล่านี้คือการธิบายได้ถึงความลึกซึ้งของบทเพลงๆ นี้ ในความทรมานที่เปล่งสำเนียงออกมานั้น คือความทุกข์ทรมานที่น่าเศร้าของมนุษย์ทุกคนที่ต้องเผชิญหน้ากับความสูญเสีย ไม่ว่าจะเกิดจากลัทธิฟาสซิสต์ สงคราม หรือการปลิดชีพส่วนตัว โดยString Quartet ที่แปด ของชอสตโควิชนั้น ได้สะท้อนประสบการณ์ครอบจักรวาลอันขมขื่นนี้ไว้ ซึ่งมันคือเพลงที่เขียนด้วยเลือดจากหัวใจอย่างแท้จริง และนี่คือเหตุผลว่า ทำไมบทประพันธ์นี้จึงเป็นผลงานชิ้นเอกแห่งศตวรรษที่ยี่สิบ
Pro Musica Quartet:
ลีโอ ฟิลลิปส์, ไวโอลิน
จิรเจตน์ เจษฎาเชษฐ์, ไวโอลิน
ทัศนา นาควัชระ, วิโอลา
โนอา โชริน, วิโอลอนเชลโล
นักแสดงอ่านบทกวี:
เวสลี่ ฌู
ลักษณา กีรติพงศ์ (หญิง)
ศศพินทุ์ ศิริวาณิชย์ (ปูเป้)
มารีญา พูลเลิศลาภ
อัครสร โอปิลันธน์ (อั่ง อั๊ง)
ศิลปินเสียงอิเล็กทรอนิกส์ : ณัชพล ชูสกุล & จิรวัฒน์ เอื้อสังคมเศรษฐ์
ศิลปินภาพเคลื่อนไหว: ณัฐณรัณ บัวลอย, จิรวัฒน์ เอื้อสังคมเศรษฐ์
นักข่าว: อแมนด้า มัสตาร์ด
ภัณฑรักษ์: สมรัก ศิลา
How to yoo pen
By Ying Kiratibhongse
Don’t ask questions
Don’t wonder why
Don’t express discontent
Just shrug and sigh
At the countless contradictions
Constantly colliding
Before your eyes
Use your advantages
Climb that social ladder
Enjoy your privileges
Make sure you and yours go further
Don’t think too much about rights
Or concern yourself with liberties
There’s plenty of freedom here
If you speak sparingly
Save your energy for your own problems
Thank your lucky stars
Side-step the beggar on the street
Pity his bad karma
When you see rotting slums next to shimmering towers,
Just compartmentalize
Focus on the new and good, soon all will gentrify
Then your condo price will go up,
And you can leverage it for another one
That’s how capitalism works,
Don’t think “Only for some”
Brush aside pesky logic
Pretend that you don’t see
Why the man with a criminal record
Is now running a ministry
Or that the law is up to interpretation
Or why some people disappear
As long as you’re a good person
There is no need to fear
Embrace confirmation bias
And you’ll sleep without worry
After all, if the leaders say so
You live in the most exceptional country
Where foreigners flock to visit
Wishing that they could stay
So be proud and grateful
To live the charmed life here everyday
Thrive in pluralistic ignorance:
No one around you is complaining
They all go to work and mind their own business
They don’t waste time in dirty politicking
They don’t speak ill of their father or their homeland
They stand up when required, kneel on command,
Wear the right colors for the right occasions
Revere the ancestors, who’ve bestowed upon us
This fine nation
Acquiesce yourself to amnesia and tow the official line
What lynchings? What student massacres?
They were armed communists and deserved to die
Sometimes force is necessary for the country to survive
What about those unwashed troublemakers?
They looted and burned our city
Their buffalo blood now hosed clean
Into the drains of history
The coups? They brought peace and security
The sagely generals restored our social stability
Contain your curiosity
Curb your instinct to connect the dots
Abandon the dangerous pursuit of knowledge
Quiet down your liberal graduate’s thoughts
Ignore the cognitive dissonance
Of teaching your child to be fair
While ensuring her place in a rigged game
That you’ve learned well how to play
So she can win society’s favors,
And she’ll need not care
About the social contract
That’s broken beyond repair
Teach her to think critically
But silence her inconvenient questions
Send her abroad for new ideas,
But tell her: “Never forget
Your King, Religion, Nation.”
Since when she returns
She needs to yoo pen
To delicately dance around the truth
And pivot between fact and fiction
It’s not easy,
But yoo pen we have to be,
What’s the point of fighting?
We’ll just jeopardize our family
So let’s use our advantages
Climb that social ladder
Enjoy our privileges
Make sure we and ours go further
Because when we yoo pen
We will yoo sabai
We’ll glide atop history without burden
And wear our glorious past with pride
We’ll gaily dress our hearts in the tricolor
And declare our allegiance in style,
With a bloodred coat of lipstick shining
On our world-famous
Oh so famous
Thai smile
The Next Life
By Wesley Hsu
There. Over there, swept to the corner of the stone floor and stone stair
An orphaned lock of a schoolgirl’s hair
Recently convicted of defiant existence, its forbidden excess inch of aligned resistance Executed beneath the flag of nation order and religion
Lying in the rainy gutter, dreaming of its lost child-mother
In whose face it would hang like a veil, swept by her fingers, catching breeze like a sail Summer bleached by the sun or frosted pink at the tips, to match lipstick lips
On a future first date or bucket list vacation
Or whatever a lock of hair can dream during its own disintegration
In the dissolving monsoon of a karma culture nation
That commands it to die and await reincarnation -- liberty’s only an attainable station In the next life, the next life
All falling hair dreams of the next life
All the hanging things dream of the next life
What else could I have been, thinks yesterday’s front page
Now crumpled wiping windshields or catching bird shit in a cage
I could have been the people’s Book of Revelations
Their war crime ledger, the spark for reparations
The razor truth of a free press rage, a weapon of information
Not this censored puff piece of power propagation
Ads for skin creams and status quo, carcinogened with aspiration
And to think that I was meant to be, the repurposed life of a murdered tree
So having failed already once at reincarnation, I have only regret and a desire to see The next life, the next life
All the newspapers dream of the next life
Chasing paper tigers in the next life
Your burning city holds its breath until it can respire
With choking smoke that dreams of smelling like street food and not fire Karma dreams of coming clean without a human cost
A pint of blood imagines being spilt for a cause that isn’t lost
When umbrellas strain under monsoon rain
And not the blue liquid waste of cops saving face
When our wet black shirts are just statements of style
And the smoking gun is held aloft at a fair and free trial
But for now the giant sleeps with its fist on the floor
Its back is a new land that will be owned by the poor
As the bricks are ripped like student hair from the complicit wall
Under flags and 9 tiered umbrellas that will mean nothing at all
In the next life, the next life
You left us nothing but the next life
And we’re no longer waiting for the next life
To Those Who Follow in Our Wake
By Bertolt Brecht
Translated by S.H.
Recite by Sasapin Siriwanij
Truly, I live in dark times!
An artless word is foolish. A smooth forehead
Points to insensitivity. He who laughs
Has not yet received
The terrible news.
What times are these, in which
A conversation about trees is almost a crime
For in doing so we maintain our silence about so much wrongdoing!
And he who walks quietly across the street,
Passes out of the reach of his friends
Who are in danger?
It is true: I work for a living
But, believe me, that is a coincidence. Nothing
That I do gives me the right to eat my fill.
By chance I have been spared. (If my luck does not hold,
I am lost.)
They tell me: eat and drink. Be glad to be among the haves!
But how can I eat and drink
When I take what I eat from the starving
And those who thirst do not have my glass of water?
And yet I eat and drink.
I would happily be wise.
The old books teach us what wisdom is:
To retreat from the strife of the world
To live out the brief time that is your lot
Without fear
To make your way without violence
To repay evil with good —
The wise do not seek to satisfy their desires,
But to forget them.
But I cannot heed this:
Truly I live in dark times!
II
I came into the cities in a time of disorder
As hunger reigned.
I came among men in a time of turmoil
And I rose up with them.
And so passed
The time given to me on earth.
I ate my food between slaughters.
I laid down to sleep among murderers.
I tended to love with abandon.
I looked upon nature with impatience.
And so passed
The time given to me on earth.
In my time streets led into a swamp.
My language betrayed me to the slaughterer.
There was little I could do. But without me
The rulers sat more securely, or so I hoped.
And so passed
The time given to me on earth.
The powers were so limited. The goal
Lay far in the distance
It could clearly be seen although even I
Could hardly hope to reach it.
And so passed
The time given to me on earth.
III
You, who shall resurface following the flood
In which we have perished,
Contemplate —
When you speak of our weaknesses,
Also the dark time
That you have escaped.
For we went forth, changing our country more frequently than our shoes
Through the class warfare, despairing
That there was only injustice and no outrage.
And yet we knew:
Even the hatred of squalor
Distorts one’s features.
Even anger against injustice
Makes the voice grow hoarse. We
Who wished to lay the foundation for gentleness
Could not ourselves be gentle.
But you, when at last the time comes
That man can aid his fellow man,
Should think upon us
With leniency.